Rybkon napisał/a:
Oo tak, rozumiem ból związany z czytaniem "Tuneli". Osobiście nie mam pojęcia jak ich autor zdołał się na tym tytule wybić. Swego czasu też czytałem fantastykę, prawie dzień w dzień. Dzisiaj aż tak się nią nie jaram, od czasu do czasu po coś sięgnę. Wiedźmina uwielbiałem czytać, chyba najbardziej mnie wciągał- lubię mieć pogmatwaną sytuację w książce, że wszystko jest niejasne, w głowie siedzi tysiąc domysłów, ledwo wiąże się jeden fakt z drugim, a słowa lecą do przodu, raz zbyt szybko, tak, że trzeba odchylać głowę do tyłu, zamykać oczy i układać od nowa wszystko to, co się właśnie przeczytało, a raz zbyt wolno, rozsadzając głowę niepewnościami, trzymając w chorym napięciu, zmuszając do czytania coraz szybciej, by dowiedzieć się prawdy, by zasmakować jej, tak naprawdę przecież wciąż pozostawiającej mnóstwo domysłów- ale już pełniejszej. Jakże pięknie smakują intrygi, tajemnice spadające na głowę czytelnika pojedynczo, ale z mocą tysiąca łupnięć młota. Jakże cudownie jest pływać pomiędzy strzępkami faktów, i zszywać je, jakby układać puzzle z tysięcy kawałków, a potem kończyć te puzzle, mając już ostatni kawałek między palcami, z rozrzewnieniem powoli wkładać go na wytyczone mu przez na miejsce- a potem patrzeć jak wszystko sypie się pod ciężarem jednego, prostego faktu. I nurkować między tymi faktami, brać je i układać na nowo, idąc za jakąś inną, nieznaną wcześniej myślą, która zawirowała nagle gdzieś pomiędzy tymi wszystkimi nićmi, z których każda mogła prowadzić do dziesięciu różnych rzeczy. I to Ty jesteś odkrywcą- do Ciebie należy każdy strzępek oczyścić, obnażyć najbardziej jak się da, iść za intuicją, rozważyć wszystkie prawdopodobieństwa, ułożyć je wszystkie w jedną całość. A potem stanąć nad wielką przepaścią, bo autor urwał książkę w momencie, kiedy to wszystko miałoby w końcu stać się pewne, miałoby zostać ukazane w całym swym kunszcie, prawdzie, pewności. I zostajesz z tysiącami, milionami sznurków, wiązanych i rozsupływanych przez Ciebie niezliczoną ilość razy, rozcinanych, zszywanych, łączonych od czasu do czasu przez autora, żeby pokazać Ci, że jednak się myliłeś. I stoisz z tymi sznurkami, przeciętymi nagle, kończącymi się tam, gdzie nie miały prawa się skończyć. Tak, teraz Twoja kolej. Teraz Ty możesz pleść te sznurki. Teraz możesz przejść do pełni odkrywania.